Jaarlijks maak ik samen met Babs onder andere de brandweer kalender voor het brandweerkorps van Saint Privat. En er zijn nog enkele korpsen waarvoor ik de foto's maak. Waarom?

Omdat de korpsen van de kleinere gemeenten en gebieden bijna geheel uit vrijwilligers bestaat. Mensen net als jij en ik die ook gewoon een baan hebben, maar ondertussen wel een brandweer kazerne bemand en draaiende houden. Al hun vrije tijd gaat erin zitten. Ik vind dat knap en heb daar heel veel waardering voor. En daarom maak ik de foto's voor onder andere het brandweerkorps van Saint Privat. Het is één grote familie waar we inmiddels een klein beetje bijhoren omdat we al heel wat jaren met en voor ze samenwerken. En dan krijg je een band met mensen. En ik neem sowieso mijn petje af voor al deze mensen. Dankzij hun kunnen wij hier veel veiliger wonen en werken en rondrijden met onze auto. Want als er een keer wat is, de brandweer is er altijd als eerste. En dat gaat dag en nacht door. Probeer daar mee mee aan te komen bij de altijd maar ontevreden en klagende franse boeren…

En gisteren avond was er de jaarlijkse brandweer ceremonie. Dan wordt er terug gekeken op wat er gedaan is, bereikt en hoeveel mensen er gered zijn. En de brandweer vrouwen/mannen met bijzonder verdiensten krijgen ook nog eens een diploma of een medaille voor bijzondere verdiensten. Het is heel officieel. Alle hoge pieten van de Brandweer uit de Correze zijn er en alle burgemeesters uit het bijbehorende gebied, in dit geval onder het district Saint Privat. De beste kleren worden aangetrokken.

Dit jaar had St. Privat gekozen om een serie te maken met de burgemeesters van alle dorpen waarvoor zij som van ver moeten komen aanrijden als er een brand of een ongeluk is. Een leuk thema. De burgemeesters mochten zelf de plek kiezen in hun dorp waar ze de foto wilden laten maken. Dat betekent voor mij dat ik nooit iets kon voorbereiden. Maar enig zelfvertrouwen is mij niet helemaal vreemd. Zet me maar ergens neer met wat flitsers en ik kom wel met iets fraais thuis. Het is een soort fotografie waar ik erg handig in ben en eerlijk is eerlijk ik ken geen tweede iemand die mij dit zo nadoet. Maar laat ik eerst wat foto's zien. Een aantal, niet alles.

Dat is een klein overzicht van de 12 foto's die er in totaal gemaakt zijn. En dit is alles doe ik zeg maar voor niets. Of voor voor een habbekrats. Een goed Nederlandse zegswijze is: "Van een kale kip kun je niet plukken". En zo is het met de brandweer ook. Het feit dat al die honderden, misschien wel meer dan duizend brandweerkazernes drijven op basis van vrijwilligers is een teken aan de wand. Jaarlijks maak ik de foto's zodat ze in november en december deur na deur aflopen met de in principe gratis kalender in de hoop dat de bewoner geld geeft hiervoor. Dat is het spaarpotje van de vrijwillige brandweerkazernes. Wanneer ze 24 uur per dag de kazerne bemand moeten houden dat ze dan ook eens geld hebben voor een tijdsschrift, versnapering of een TV of een een trainingsapparaat. Daar doe ik het voor. Om ze daarbij te steunen en hun leven in de kazerne iets aangenamer te maken. Ik denk: "hoe leuker, beter de kalender , des te meer de lokale bewoners ernaar uitkijken om te zien wat we er dit jaar weer van gemaakt hebben". In de hoop dat ze wat meer geld geven bij het collecteren met de kalender. Misschien ben ik naïef, maar goed doen kan nooit kwaad denk ik. Ik doe het niet voor het geld. Ik werk slechts voor onkosten.

Mijn blijdschap komt puur voort uit het maken van de foto's. Iedere keer weer. In dit geval 12 foto's die allemaal technisch puntgaaf zijn en natuurlijk is daarna nog altijd de ene foto leuker dan de andere. Dat voorkom ook ik niet.

Maar gisteren avond was er dus de jaarlijkse brandweer avond in Saint Privat. De tien burgemeesters staan op een rijtje om bedankt te worden voor hun deelname aan de kalender en voor de samenwerking op andere gebieden. En dan komt het…. na al eerder te zijn bedankt door een aanwezigen burgemeester tijdens een van de toespraken. Dat ze zo ontzettend van e fotoshoot had genoten. Iedereen naar mij kijken….oeps. Dat was niet mijn bedoeling.

Dan worden de door mij afgedrukte foto's worden uitgereikt aan de burgemeesters. En dan zie ik al die blije hoofden. En dan word ik een partij trots en blij!!!!

Daar kan geen geld tegenop. Alle burgemeesters waren zo enorm blij en verrast. Oh wat mooi, oh wat fantastisch. En zo ging het maar door. Waar ze zich destijds nog afvroegen waarom het maken van één foto een uur moest duren. Snapten ze het nu meteen. Eén goede foto zegt meer dan duizend woorden. En een uur voor een foto zoals je hierboven ziet is al razendsnel. Maar goed dat maakt niet uit. En altijd staat Babs uit te leggen tijdens het fotograferen dat ik een pure fotograaf ben. Ook om de mensen even bezig te houden als ik keihard aan het werk ben, en nog even iets wat tijd moet winnen voor de laatste paar instellingen. Ze legt dan uit dat ik niet aan nabewerking doe maar een echte en pure fotograaf ben. En dan hoor ik wel eens denken: "Ja, nou en?" Maar toen ze de foto in de hand kregen gedrukt met lijst en passe-partout , ja dan zien ze het ineens. Uitleg is niet meer nodig.

Dan begint traditioneel de borrel en de foto's werden nooit meer losgelaten door de burgemeesters. Iedereen was aan het kijken en het vergelijken met de andere foto van de andere burgemeesters. Kijk, en daar word ik nu echt heel erg gelukkig van. Zien dat het mensen het waarderen. Zien hoe blij een foto iemand kan maken. Het was ook wederom weer een bevestiging dat iedereen altijd en eeuwig blij is met een mooie foto van zichzelf. Dat zijn echt zekerheden voor iedere fotograaf. Portret fotografie, als je het goed doet kun je er iedereen blij mee maken.

Dus ik was in dit geval, tien keer zo blij. Wanneer zie je nu als Hollandse import man tien burgemeesters op een rijtje staan die allemaal zo enorm blij zijn met hun foto? Nooit! Nou ik kan die afvinken op mijn lijstje. Mij is het gelukt. Heel bijzonder, waar geen geld tegenop kan. want dat is ook iets wat mij vaak opvalt. Iedere fotograaf die zichzelf fotograaf waant of denkt te zijn, heeft het bijna altijd alleen maar over hoeveel ze ermee zouden moeten/kunnen verdienen. Voor minder dan 80 euro per uur doe ik het niet zie of hoor ik vaak. Voor minder dan 200 euro per uur ook niet en dan moeten ze wel betalen voor het nabewerken anders begin ik er niet aan. Waar komt die hoogmoed toch vandaan? Ga eerst eens mensen blij maken. En jezelf. Want ik heb gezien wat het doet met de mensen en met mijzelf als ik zie dat mensen echt heel erg blij zijn. Het vult de portemonnee niet, maar iets van trots en eer is ook belangrijk. En ik steun een heel erg goed doel.